Vlak voor kerst op een stille decemberavond staat een piraat bij de donkere Bosfluiter.
Sneeuwvlokken dwarrelen om hem heen en door zijn hoofd schieten allerlei gedachten.
Hij mist het koor, het samenzijn, het zingen, de optredens, het plezier onderling.
Wanneer zullen we weer kunnen gaan zingen, vraagt hij zich af.
Een traan biggelt over zijn wang, het duurt hem allemaal veel te lang.
Hij kijkt omhoog naar de donkere hemel…dat rot-virus ook mompelt hij zacht.
De sneeuwvlokken worden dikker en dikker en vormen een laagje op zijn piratenpak.
Dan wordt hij op zijn schouder getikt en een onbekende man zegt tegen hem:
Don’t give up till its over, ‘t is nooit zo donker geweest of ‘t wordt wel weer licht!
De piraat wrijft zich in de ogen om de man beter te bekijken,
maar deze heeft zich al omgedraaid en loopt weg.
Het is gestopt met sneeuwen en er verschijnt een heldere ster aan de hemel,
een lichtpuntje in de duisternis.
Dan hoort hij in de verte gezang, hele noten, halve noten, een enkele valse noot
De piraat zucht eens diep en denkt: die man heeft gelijk!
Er valt nog een harde noot te kraken, maar…….
nog even volhouden, dan kunnen we vast weer van start.
Laten we deze gedachte vasthouden!
tekst Corinne de Vries